Vandaag stapte ik in de auto, ik had mijn zonnebril op. Een gewone zonnebril. Ik draag deze nooit, maar nu dus wel. Ik ben licht bijziende dus in mijn auto liggen altijd twee brillen op sterkte: een gewone en een zonnebril. Met die brillen zie ik beter.
Een half uur later kwam ik terug en deed gewoontegetrouw mijn zonnebril af om deze op te ruimen. Bleek dat ik de hele tijd had gereden met mijn gewone zonnebril…
Gewoontes zijn ongelooflijk hardnekkig. Zo hardnekkig dat het gezond verstand wordt uitgeschakeld. Het voelen van een bril op mijn neus in de auto is voldoende om niet meer na te denken. Niet te geloven!
Een klant van Bep & Fatima schetst mij haar huidige leven als een tredmolen. Ze blijft lopen in die tredmolen, doorgaan, doorgaan. Als ik haar even aanraak en vraag of ze erg moe is begint ze te huilen. Zo moe, zo triest, zo alleen. “Maar ik kan niet stoppen, dan valt de hele boel in elkaar, kinderen, man, ikzelf.” Ze vertelt hoe ze de hele dag in de automatische piloot staat: alle handelingen die moeten gebeuren gaan automatisch. “Het ergste is dat ik voel dat ik achteruit ga, ik begin dom te worden”.
Ingesleten patronen verander je niet zomaar. Bovendien hebben ze een functie (gehad). Dus: stap-voor-stap en volhouden. We hebben samen het beeld van de tredmolen verder onderzocht: uitstappen is erg angstig, te angstig voor haar. Maar iets langzamer lopen? een keertje achteruit gaan lopen? iemand uitnodigen om mee te lopen? het rad even stoppen en zelf uitrusten? je realiseren wat een kracht je hebt om dit rad te laten draaien? een kunstwerk maken van dit rad? Ben je een hamster in zo’n rad, of een paard in een tredmolen, of een.. We bedachten nog veel meer.
Ze kon ineens lachen om haar eigen tredmolen en om wat ze er allemaal mee kon. Ze heeft een paar kleine doelen gesteld. En geoefend. En weer geoefend. En nog eens. Ze gaat inzien hoe sterk ze is. Durft nu activiteiten voor zichzelf te plannen: dan staat het rad maar even stil. Het blijkt dat er dan niet meteen een ramp gebeurt.
En ik stap alleen nog maar zonder zonnebril in de auto.
marion
Een half uur later kwam ik terug en deed gewoontegetrouw mijn zonnebril af om deze op te ruimen. Bleek dat ik de hele tijd had gereden met mijn gewone zonnebril…
Gewoontes zijn ongelooflijk hardnekkig. Zo hardnekkig dat het gezond verstand wordt uitgeschakeld. Het voelen van een bril op mijn neus in de auto is voldoende om niet meer na te denken. Niet te geloven!
Een klant van Bep & Fatima schetst mij haar huidige leven als een tredmolen. Ze blijft lopen in die tredmolen, doorgaan, doorgaan. Als ik haar even aanraak en vraag of ze erg moe is begint ze te huilen. Zo moe, zo triest, zo alleen. “Maar ik kan niet stoppen, dan valt de hele boel in elkaar, kinderen, man, ikzelf.” Ze vertelt hoe ze de hele dag in de automatische piloot staat: alle handelingen die moeten gebeuren gaan automatisch. “Het ergste is dat ik voel dat ik achteruit ga, ik begin dom te worden”.
Ingesleten patronen verander je niet zomaar. Bovendien hebben ze een functie (gehad). Dus: stap-voor-stap en volhouden. We hebben samen het beeld van de tredmolen verder onderzocht: uitstappen is erg angstig, te angstig voor haar. Maar iets langzamer lopen? een keertje achteruit gaan lopen? iemand uitnodigen om mee te lopen? het rad even stoppen en zelf uitrusten? je realiseren wat een kracht je hebt om dit rad te laten draaien? een kunstwerk maken van dit rad? Ben je een hamster in zo’n rad, of een paard in een tredmolen, of een.. We bedachten nog veel meer.
Ze kon ineens lachen om haar eigen tredmolen en om wat ze er allemaal mee kon. Ze heeft een paar kleine doelen gesteld. En geoefend. En weer geoefend. En nog eens. Ze gaat inzien hoe sterk ze is. Durft nu activiteiten voor zichzelf te plannen: dan staat het rad maar even stil. Het blijkt dat er dan niet meteen een ramp gebeurt.
En ik stap alleen nog maar zonder zonnebril in de auto.
marion