Jaren geleden alweer sloot ik me met volle overtuiging aan bij Bep&Fatima omdat ik graag mijn expertise beschikbaar stel aan vrouwen die ondersteuning willen in hun ontwikkeling maar daar onmogelijk voor kunnen betalen omdat ze daar de middelen niet voor hebben. Vaak hebben ze een schrijnend verhaal en ik heb er plezier in om onder die schrijnende verhalen te zoeken naar hun kracht die altijd ergens verborgen ligt te wachten. Soms gaat het dan om het opdelven van verborgen talenten, om vertrouwen krijgen in eigen kunnen of om te leren accepteren dat het leven niet maakbaar is. En soms gaat het om reflectie, om te leren zien dat je eigen waarheid niet dé waarheid hoeft te zijn.
De vrouw tegenover me had lange tijd ver boven haar budget geleefd. Ze zag dat inmiddels zelf in en begreep niet meer hoe ze ooit zó dom had kunnen zijn om te denken dat de bomen tot in de hemel groeiden. Ze hadden het bepaald niet breed, haar man en zij, en met twee opgroeiende jongens zouden de eindjes aan elkaar geknoopt moeten worden. Toch had ze zich roekeloos laten leiden door haar jongens en had ze veel en veel te veel uitgegeven om aan hun puberwensen te kunnen voldoen. Dat ze door deze levensstijl nu in de schuldsanering zat, vond ze zelf volkomen terecht. Wie haar billen brandt, moet op de blaren zitten immers en ze had er ontzettend veel van geleerd. Dapper ging ze nu aan de slag om zich staande te houden in haar situatie van leven met héél weinig geld. En wat ze zelf nodig had? Ze wist het eigenlijk niet eens en het maakte haar erg verdrietig om zo ver afgedwaald te zijn van wie ze zelf was en van wat ze zelf nodig had.
We hadden samen al heel wat gesprekken gevoerd die allemaal gingen over haar rol als moeder en echtgenote en hoe ze voor zichzelf haar eigen koers kon gaan uitzetten. Want een eigen leven had ze nog nooit gehad en ze snakte ernaar. In een van die gesprekken liet ze zich ontvallen dat ze haar oudste zoon die week vijftig euro gegeven had omdat hij graag merkkleding wilde kopen. Als hij geld had zou hij haar dat terugbetalen maar z’n moeder kende haar zoon natuurlijk en wist wel beter. “En heb je hem die vijftig euro gegeven?” vroeg ik haar verbaasd. “Ach ja”, antwoordde ze, “niet goed natuurlijk maar hij wilde dat zo graag en…..” “Waarom heb je die vijftig euro eigenlijk niet aan mij gegeven?” vroeg ik haar. “Ik coach jou via ons netwerk Bep&Fatima omdat jij geen geld hebt om mij te betalen! Begrijp me goed, ik wéét dat je in de schuldsanering zit en ik sta voor de volle honderd procent achter mijn keus om jou onbetaald te coachen maar als ik hoor dat je zomaar vijftig euro geeft aan je zoon voor iets dat hij niet echt nodig heeft dan…..” Ik hoefde m’n zin niet af te maken. “Zo heb ik het nooit bekeken”, zei ze verbouwereerd “maar je hebt helemaal gelijk!” Het was een tijdje stil tussen ons. “Dankjewel!” zei ze toen. En voor het eerst zat er echte oprechte kracht in haar stem toen ze zei: “Wat heb ik hier ontzettend veel van geleerd!”
Armoede is relatief, óók als je in de schuldsanering zit.
Saskia
De vrouw tegenover me had lange tijd ver boven haar budget geleefd. Ze zag dat inmiddels zelf in en begreep niet meer hoe ze ooit zó dom had kunnen zijn om te denken dat de bomen tot in de hemel groeiden. Ze hadden het bepaald niet breed, haar man en zij, en met twee opgroeiende jongens zouden de eindjes aan elkaar geknoopt moeten worden. Toch had ze zich roekeloos laten leiden door haar jongens en had ze veel en veel te veel uitgegeven om aan hun puberwensen te kunnen voldoen. Dat ze door deze levensstijl nu in de schuldsanering zat, vond ze zelf volkomen terecht. Wie haar billen brandt, moet op de blaren zitten immers en ze had er ontzettend veel van geleerd. Dapper ging ze nu aan de slag om zich staande te houden in haar situatie van leven met héél weinig geld. En wat ze zelf nodig had? Ze wist het eigenlijk niet eens en het maakte haar erg verdrietig om zo ver afgedwaald te zijn van wie ze zelf was en van wat ze zelf nodig had.
We hadden samen al heel wat gesprekken gevoerd die allemaal gingen over haar rol als moeder en echtgenote en hoe ze voor zichzelf haar eigen koers kon gaan uitzetten. Want een eigen leven had ze nog nooit gehad en ze snakte ernaar. In een van die gesprekken liet ze zich ontvallen dat ze haar oudste zoon die week vijftig euro gegeven had omdat hij graag merkkleding wilde kopen. Als hij geld had zou hij haar dat terugbetalen maar z’n moeder kende haar zoon natuurlijk en wist wel beter. “En heb je hem die vijftig euro gegeven?” vroeg ik haar verbaasd. “Ach ja”, antwoordde ze, “niet goed natuurlijk maar hij wilde dat zo graag en…..” “Waarom heb je die vijftig euro eigenlijk niet aan mij gegeven?” vroeg ik haar. “Ik coach jou via ons netwerk Bep&Fatima omdat jij geen geld hebt om mij te betalen! Begrijp me goed, ik wéét dat je in de schuldsanering zit en ik sta voor de volle honderd procent achter mijn keus om jou onbetaald te coachen maar als ik hoor dat je zomaar vijftig euro geeft aan je zoon voor iets dat hij niet echt nodig heeft dan…..” Ik hoefde m’n zin niet af te maken. “Zo heb ik het nooit bekeken”, zei ze verbouwereerd “maar je hebt helemaal gelijk!” Het was een tijdje stil tussen ons. “Dankjewel!” zei ze toen. En voor het eerst zat er echte oprechte kracht in haar stem toen ze zei: “Wat heb ik hier ontzettend veel van geleerd!”
Armoede is relatief, óók als je in de schuldsanering zit.
Saskia