Het is niet zo prettig om afhankelijk te zijn van een uitkering. Het wordt er niet prettiger op als de uitkeringsinstantie zich niet voldoende inspant om je een goede positie op de arbeidsmarkt te bezorgen.
Ja, mijn klant, laat ik haar Sabrina noemen, heeft een lange afstand tot de arbeidsmarkt. En ja, ze heeft 3 schoolgaande kinderen. Dit zijn al 2 redenen voor de uitkeringsinstantie om zich voorlopig passief op te stellen.
Sabrina wil aan de slag en mist stimulering en actief meedenken van de instantie. Desalniettemin is ze bang dat ze t.z.t. gedwongen zal worden een baan te accepteren die zij niet ziet zitten.
Haar vraag aan Bep en Fatima: help mij zoeken naar mogelijkheden om mij verder te ontwikkelen, want ik denk dat ik meer kan en wil graag ondersteuning bij zaken waar ik tegen aan loopt.
Een slimme meid is goed op haar toekomst voorbereid, dus is het natuurlijk niet verkeerd zelf stappen te ondernemen om je te ontwikkelen om een goede uitgangspositie te bereiken op de arbeidsmarkt.
Maar kan zij naast haar thuiswerkzaamheden en activiteiten van haar kinderen en die van haarzelf er ook bij studeren? Aan welke beroep(en) en opleiding(en) denkt ze? Hoe blijft ze in balans (psychisch en lichamelijk)? Redt ze het wel? En kan de instantie haar in een aantal zaken faciliteren (o.a. bijdrage in eventuele opvang kinderen, gedeeltelijk bijdrage studiekosten)?
Dit zijn de vele vragen tijdens de zoektocht naar een perspectief. Mooi is te ontdekken tijdens het verkenningsproces, dat wij inmiddels beland zijn bij de doelen die lijken haalbaar te zijn.
Ze heeft niet gekozen voor een opleiding, die zij in eerste instantie wilde, maar geen garantie gaf op een baan. In plaats daarvan overweegt ze vooralsnog een baan in de zorg, die haar meer perspectief biedt.
Sabrina is een krachtige vrouw die ook wat te bieden heeft. Zij is begaan met mensen met een kleine beurs. Ze wil als ervaringsdeskundige mensen helpen/leren, hoe om te gaan met een minimum inkomen. Een uitkering is geen vetpot, maar je kunt er mee uitkomen o.a. door ook gebruik te maken van de aanwezige voorzieningen.
Brigitte
Ja, mijn klant, laat ik haar Sabrina noemen, heeft een lange afstand tot de arbeidsmarkt. En ja, ze heeft 3 schoolgaande kinderen. Dit zijn al 2 redenen voor de uitkeringsinstantie om zich voorlopig passief op te stellen.
Sabrina wil aan de slag en mist stimulering en actief meedenken van de instantie. Desalniettemin is ze bang dat ze t.z.t. gedwongen zal worden een baan te accepteren die zij niet ziet zitten.
Haar vraag aan Bep en Fatima: help mij zoeken naar mogelijkheden om mij verder te ontwikkelen, want ik denk dat ik meer kan en wil graag ondersteuning bij zaken waar ik tegen aan loopt.
Een slimme meid is goed op haar toekomst voorbereid, dus is het natuurlijk niet verkeerd zelf stappen te ondernemen om je te ontwikkelen om een goede uitgangspositie te bereiken op de arbeidsmarkt.
Maar kan zij naast haar thuiswerkzaamheden en activiteiten van haar kinderen en die van haarzelf er ook bij studeren? Aan welke beroep(en) en opleiding(en) denkt ze? Hoe blijft ze in balans (psychisch en lichamelijk)? Redt ze het wel? En kan de instantie haar in een aantal zaken faciliteren (o.a. bijdrage in eventuele opvang kinderen, gedeeltelijk bijdrage studiekosten)?
Dit zijn de vele vragen tijdens de zoektocht naar een perspectief. Mooi is te ontdekken tijdens het verkenningsproces, dat wij inmiddels beland zijn bij de doelen die lijken haalbaar te zijn.
Ze heeft niet gekozen voor een opleiding, die zij in eerste instantie wilde, maar geen garantie gaf op een baan. In plaats daarvan overweegt ze vooralsnog een baan in de zorg, die haar meer perspectief biedt.
Sabrina is een krachtige vrouw die ook wat te bieden heeft. Zij is begaan met mensen met een kleine beurs. Ze wil als ervaringsdeskundige mensen helpen/leren, hoe om te gaan met een minimum inkomen. Een uitkering is geen vetpot, maar je kunt er mee uitkomen o.a. door ook gebruik te maken van de aanwezige voorzieningen.
Brigitte