Pareltje
Als coach in het netwerk van Bep & Fatima maak ik vaak bijzondere en ontroerende momenten mee, in zomaar willekeurige gesprekken met de vrouwen die ik begeleid. Daarbinnen zijn er momenten die voor mij de pareltjes in mijn werk zijn. En deze pareltjes nestelen zich in mijn hart en maken mijn dag goed. En maken mij dankbaar voor het werk dat ik mag doen.
Zo had ik dat met een vrouw die ik nu G. noem. Een vrouw die zich met zachte kracht staande houdt in een wereld en een maatschappij die zij wel als de hare ziet maar die haar niet altijd zo vriendelijk en open benadert. En ik leer van de wijze waarop zij met haar scherpe intelligentie hierin een weg vindt en waardeer de open houding die zij daarin weet te bewaren en haar leergierigheid.
Er zijn in ons land mensen die op haar neer kijken, of haar veroordelen omdat ze een hoofddoek draagt. Ze komt uit een land met een hoogstaande, eeuwenoude cultuur dat nu door barbaren met de grond gelijk wordt gemaakt. De afstand tot haar land en haar familie maakt haar machteloos. De ontwikkelingen maken haar angstig. We onderzoeken samen hoe ze hier, in Nederland, kan leren omgaan met deze gevoelens zonder dat het ten koste gaat van haar gezondheid, zonder dat ze terechtkomt in depressiviteit of apathie.
We onderzoeken samen de praktische dingen die ze kan doen zoals niet teveel naar de televisie kijken, erover praten met anderen, steun zoeken bij God of Allah. En daarnaast onderzoeken we ook het toelaten van de angst, de pijn en het verdriet in plaats van dit te vermijden of te bestrijden. Als coach ga ik mee in haar belevingswereld en ondanks dat het niet mijn pijn is, en mijn verdriet voel ik mee. Tranen in haar ogen, en in de mijne. Ook ik ben geraakt en laat het toe. We zitten stil bij elkaar, kijken elkaar aan, deppen onze tranen en lachen daarna. Ze neemt afscheid, gesterkt en krachtig en heeft handvaten om weer verder te kunnen in deze wereld.
Wendy
Als coach in het netwerk van Bep & Fatima maak ik vaak bijzondere en ontroerende momenten mee, in zomaar willekeurige gesprekken met de vrouwen die ik begeleid. Daarbinnen zijn er momenten die voor mij de pareltjes in mijn werk zijn. En deze pareltjes nestelen zich in mijn hart en maken mijn dag goed. En maken mij dankbaar voor het werk dat ik mag doen.
Zo had ik dat met een vrouw die ik nu G. noem. Een vrouw die zich met zachte kracht staande houdt in een wereld en een maatschappij die zij wel als de hare ziet maar die haar niet altijd zo vriendelijk en open benadert. En ik leer van de wijze waarop zij met haar scherpe intelligentie hierin een weg vindt en waardeer de open houding die zij daarin weet te bewaren en haar leergierigheid.
Er zijn in ons land mensen die op haar neer kijken, of haar veroordelen omdat ze een hoofddoek draagt. Ze komt uit een land met een hoogstaande, eeuwenoude cultuur dat nu door barbaren met de grond gelijk wordt gemaakt. De afstand tot haar land en haar familie maakt haar machteloos. De ontwikkelingen maken haar angstig. We onderzoeken samen hoe ze hier, in Nederland, kan leren omgaan met deze gevoelens zonder dat het ten koste gaat van haar gezondheid, zonder dat ze terechtkomt in depressiviteit of apathie.
We onderzoeken samen de praktische dingen die ze kan doen zoals niet teveel naar de televisie kijken, erover praten met anderen, steun zoeken bij God of Allah. En daarnaast onderzoeken we ook het toelaten van de angst, de pijn en het verdriet in plaats van dit te vermijden of te bestrijden. Als coach ga ik mee in haar belevingswereld en ondanks dat het niet mijn pijn is, en mijn verdriet voel ik mee. Tranen in haar ogen, en in de mijne. Ook ik ben geraakt en laat het toe. We zitten stil bij elkaar, kijken elkaar aan, deppen onze tranen en lachen daarna. Ze neemt afscheid, gesterkt en krachtig en heeft handvaten om weer verder te kunnen in deze wereld.
Wendy